dinsdag 29 september 2015

D-day... Dag van de operatie

Sow! Wat n dag....
Vanmorgen werd meneer een beetje duf wakker om 7:40 uur. "is het al bijna ochtend? ow! Een cadeautje!! Mag ik die open maken???" Haha, nou dat is wel leuk wakker worden natuurlijk!

Via een vriendin/moeder van klasgenoot T8/kennis/... had ik een tijdje terug de mogelijkheid om kleine uitdeelcadeautjes uit te zoeken. Hier heb ik meteen gebruik van gemaakt om wat kleinigheidjes uit te zoeken en in te pakken voor S5 in het ziekenhuis. Kleine cadeautjes waar hij die dag iets aan heeft, zodat hij toch steeds weer nieuwe afleiding krijgt. Ook T8 is hierbij niet helemaal vergeten, natuurlijk!
Daarna begon eigenlijk al bijna meteen het lange wachten.. het wachten tot ongeveer 11 uur, totdat hij zou worden opgeroepen om naar de OK te gaan.
Zijn kamergenoot kreeg al snel zijn ontbijt, maar omdat S5 nuchter moest blijven voor de operatie, was er voor hem niets anders dan een bekertje water. Dit mocht hij wel nog tot half negen, daarna was ook dat helaas niet meer mogelijk. Sem hield zich er eigenlijk hartstikke goed onder. Heeft geen een keer gezegd dat hij honger of dorst had, of iets dergelijks. Alleen een paar keer gevraagd of het al bijna tijd was.
Papa was er ook alweer vroeg, en de cliniclows kwamen ook nog even langs. Dat was wel grappig, dus zorgde ook voor wat leuke afwisseling.

Om 11:20 was het dan toch zo ver.. de verpleging kwam met zijn operatiehemd aan... S5 vond het ergens toch wel een beetje raar dat hij zich zo helemaal moest uitkleden, zelfs zijn onderbroek, maar met wat truukjes van papa en mama is dat gebeurd zonder dat iemand ook maar iets zag. :)
Dus op naar de sluis voor de OK. S5 vond het wel cool om zo met bed en al door de gangen, in de lift en door het ziekenhuis te gaan. Ondertussen vertelde hij honderduit, en stelde allerlei vragen.
In de sluis mocht meneer zeggen wie mee de OK in ging. Hij koos papa, terwijl papa en mama dat allebei niet verwacht hadden, en ergens ook niet zo fijn vonden. Maar goed, het was zijn keuze, dus dat werd het dan ook.
Meneer kwam om 11:45 uur de OK binnen... en toen begon voor papa en mama het lange wachten....
Even snel een rondje buiten lopen, om toch even wat frisse lucht te snuiven, maar al snel won de honger, en zenuwen, en gingen we maar weer snel naar de afdeling, waar de OK zou bellen, als we naar de recovery mochten. In de ouderkamer vonden we een rustig plekje, om wat te zitten, koffie te drinken, wat te praten, en heel veel te appen en op FB te scrollen. Haha, ik geloof dat sommige vrienden het wat minder vonden, al die appjes die langs kwamen, maar we hadden ze gewaarschuwd van te voren, en ik denk dat ze het allemaal wel begrepen. Er waren genoeg mensen die meeleefden en graag op de hoogte wilden worden gehouden, en op deze manier kregen ze natuurlijk toch wat meer mee.
We keken uit op de lange gang van de kinderafdeling, en regelmatig kwam er dus een medewerker/witte jas onze kant op gelopen. Er werd dan toch elke keer weer (vooral na een paar uur) verwachtingsvol opgekeken, waar deze persoon naar toe ging... "zou het misschien???". Maar nee, elke keer was het loos alarm. Soms was het bijna gemeen. Er kwam dan iemand aanlopen (al dan niet aan de telefoon), die ons vriendelijk aankeek, met een lachje, en dan bij de drempel stopte om vervolgens of net de laatste kamer in te gaan, of zich gewoon om te draaien en terug te lopen! Aaaahhhgggg!!! Das echt heel gemeen!!! :D

Na een tijdje waren er ook andere ouders die in de ouderkamer even wilden afschakelen, wat eten, of gewoon even zitten. Je begint dan toch wel wat met elkaar te praten en ervaringen uit te wisselen. Ik merkte alleen dat hoe later het werd, hoe minder het mij allemaal interesseerde. Niet echt uit (negatieve) desinteresse, maar meer omdat alles wat ze vertelde niet echt doordrong. Ik was er totaal niet mee bezig, en wilde eigenlijk alleen maar weten hoe en wat met S5.
F kon het zitten na een aantal uur niet meer opbrengen, en besloot om gewoon even wat rondjes te lopen over de afdeling. Na een paar rondjes, besloot hij om het rondje iets groter te maken, en ook net buiten de deuren van de afdeling te gaan. Het was dat ik toevallig opkeek, hoe hij de deuren uitliep, de hoek om ging, terwijl er net 2 witte jassen de hoek omkwamen, en deze op F reageerde........
Meteen zat ik rechtop. Op dat moment begon F te zwaaien naar me, en zette ik het natuurlijk op een lopen! Er was nieuws van S5!!!
Het was ondertussen al 16:00 uur, dus het had allemaal best lang geduurd. Toevallig dat F de arts tegenkwam op de gang die naar ons onderweg was. Hij was net klaar, en S5 was net aangekomen op de recovery. Alles zag er goed uit, en hij was tevreden over hoe het allemaal was gegaan.
Ondertussen had de recovery ook al gebeld, dat we inderdaad naar hem toe mochten.
S5 was nog behoorlijk onder narcose. Had echt moeite om eruit te komen. Bij vlagen wakker met flinke paniek in zijn ogen, om n paar tellen later weer volledig weg te zakken. Na een uurtje ging dat gelukkig al beter, en eigenlijk heel opeens werd hij wakker, en bleef hij ook wakker. Hij was flink misselijk, en had hier ook echt buikpijn van. Dus dat werd natuurlijk spugen. Geen probleem, dat was te verwachten (en hadden we hem ook op voorbereid). Om 17:15 uur mochten we dan toch naar de afdeling.
S5 was nog steeds misselijk, had flink pijn in zn mond, maar vond een ijsje toch wel erg lekker, ondanks dat dit er eigenlijk net zo hard weer uitkwam.

Nu is het inmiddels 20:30 uur.. controles zijn geweest. Meneer heeft geen koorts, goede bloedwaardes, krijgt vloeistof en antibiotica via zijn infuus, paracetamol, diclofenac en tramadol via druppels en tabletjes, heeft een suprapubische katheter (buikkatheter) en een wond van 3 bij 2 cm in zijn rechterwang die gehecht is, en moet om de haverklap flink spugen.... Hij heeft niet gehuild, niet geklaagd, niet gezeurd, en vind het prima als de verpleging hem weer eens komt lastig vallen, zodat hij z'n filmpje weer moet stopzetten.
Kortom
Het is een Kanjer!!!!   <3

Zo, en nu ga ik hem toch langzaam in bed stoppen, school nog updaten, m'n bed in orde maken, en dan een poging tot slapen...

Dank je wel allemaal, voor de kaarsjes, lieve berichtjes, appjes, steun, het aan ons denken, en het er gewoon voor ons zijn!!


Opname

kwart over zeven op dinsdagochtend, hoor ik een stem die zachtjes aan me vraagt; "Mevrouw? Moet u nog op de badkamer zijn?"
Het avontuur van S5 in het AZM (of te wel UMC zoals het tegenwoordig officieel heet) is al bezig, we zijn al op dag 2 beland.
En hier zit je dan, naast n slapende S5, gedoucht, bedje al netjes opgeruimd, met n handdoek op je hoofd voor je natte haren, terwijl je je realiseert dat je waarschijnlijk je borstel bent vergeten....
Ach ja.. kleinigheidjes hou je toch ;)

De eerste dag zijn we goed doorgekomen. Tja, was denk ik ook niet zo moeilijk. Er was nog niets aan de hand, alles is nog nieuw en spannend, en S5 stond al een paar dagen te popelen!
s'Morgens zijn ze gewoon, zoals het een normale maandag betaamd, naar school gegaan. S5 had 2 zakken vol spulletjes mee; een doktersjas, stethoscoop, 2 spuitjes, haarnetjes, handschoenen, operatiehemd, mondkapjes, schrobborsteltje, noem maar op. Hiermee heeft hij in de kring op school uitleg gegeven over het hoe en wat, en het zouden de kleuters natuurlijk niet zijn, als er niet een leuk rollenspelletje uitkwam. Er waren al meteen een aantal dokters, verplegers, patiënten, en ouders beschikbaar, terwijl S5 erbij stond en uitleg gaf.
Om 11:30 zijn we hem komen halen (een half uurtje vroeger dan normaal, in overleg met school natuurlijk). Er volgde nog een groepsknuffel, uitgebreid gezwaai en toegezonden kushandjes en toen was het op naar groep 5 om hier T8 ook op te halen. Samen naar huis voor een heel uitgebreide lunch. Het was tenslotte de laatste keer voor een week dat we bij elkaar zouden zitten om te eten. Er waren pistoletjes, allerlei soorten croissants, kaasbroodjes, lekker beleg, en zelfs poffertjes! We hebben met z'n vieren heerlijk gesmuld, waarna het alweer snel tijd werd om T8 (weer een half uurtje eerder) naar school te brengen. Nog een laatste stevige groepsknuffel, gezwaai en gekus, en toen was het tijd om naar Maastricht te gaan.
Sem vroeg toen we het dorp nog niet uit waren; "zijn we er al? Is het nog ver? wat duurt dat lang"....

Toen we ons om 13:30 uur meldde op de kinderafdeling, was het wel te merken dat S5 het allemaal heel spannend vond. er kwam bijna geen woord meer uit, alleen wat gefluister. Gelukkig kwam ons al snel een leuke verpleegster halen, voor de opname. Sem vond het reuze interessant allemaal, en vroeg honderduit. Na de standaard onderzoekjes van gewicht (22,9  kg), lengte (113 cm), bloeddruk en temperatuur, gingen we dan (eindelijk volgens Sem) naar zijn kamer. Helemaal achterin de gang, in een super grote kamer (4 persoons, maar er liggen er maar 2) heeft hij dan een bed bij het raam. Een bed dat versteld kan worden met knopjes, dat al meteen het eerste half uur overuren maakte ;)
Ook alle knopjes, belletjes, touwtjes en stekkertjes werden onderzocht, bevraagd en uitgeprobeerd. Ook werd de afdeling even verkend, en bij terugkomst op de kamer, waren er 2 tv mensen opnames aan het maken bij de kamergenoot van S5. Dat was wel heel interessant! Dat wilde S5 ook wel!
F ging, nadat hij zag dat S5 wel gesetteld was, terug naar huis, om daar T8 op te halen, die inmiddels al langzaam uit school kwam. Hij was nog niet weg, of daar kwam het pedagogisch team S5 voorbereiden, waarbij S5 liet zien, dat hij eigenlijk al heel veel dingetjes wist! En toen zij weg waren, werd S5 geïnterviewd voor Bert Buis (de kinderziekenhuisomroep) over zijn fantasiedier. Woensdag komt hij in de live uitzending, waar hij misschien ook nog bij mag zijn (met bed en al), dat ligt er een beetje aan, hoe hij zich voelt.
Vervolgens kwamen de kinderartsen en de uroloog langs om even alles door te bespreken van de operatie. Hij is als laatste/derde aan de beurt, waardoor er geen enkele tijdsdruk of haast op de arts ligt. De planning is dat dit rond 11 uur zal zijn.
Ondertussen was het 16:00 uur... had S5 al een paar keer gevraagd of het al bijna avond was, en kwamen F en T8 ook nog even n uurtje kijken. T8 moet toch weten hoe de kamer en alles eruit zien bij S5! Nou, die werd wel goedgekeurd, vooral ook de koffie en thee automaat!

Aangezien het voor T8 toch ook belangrijk is om toch ook n beetje een normaal ritme te hebben qua eten en slapen, (maar dat er deze week toch een beetje bij inschiet), was het bezoek maar van korte duur, en bleven we, na vele kusjes en knuffels, alleen achter. Het eten voor S5 was inmiddels ook gearriveerd, wat helaas qua groente niet zo in de smaak viel. Het koste dus behoorlijk wat tijd en moeite voordat de aardappeltjes en het vlees dan toch eindelijk op waren. Ach ja, zo krijg je weer n uurtje om :)
Na het eten was het tijd voor het bad!!! Ja, je leest het goed! Aangezien S5 dadelijk een aantal dagen niet mag douchen, en een aantal weken niet mag zwemmen, hebben we het er gisteravond even flink van genomen en is meneer lekker in een super groot bad geweest met veel schuim! Even lekker spetteren! Dat mam daarna de hele badkamer kon dweilen, mag de pret niet drukken! haha. Scheelt alweer wat tijd :p
Na het bad tijd voor het jeugdjournaal (klokhuis hadden we gemist), en nog even door een leeg ziekenhuis dwalen. Wat zijn de speeltoestellen bij de poli's toch leuk, als je de enige bent! Even lekker uitleven dus. Mam vind (bijna) alles prima, want nu kan het nog lekker, en S5 vind dat bed zo leuk, dat hij er eigenlijk nu al iets te veel in ligt, naar mam's zin.
Om 20:00 uur dan nog even skypen met T8 en papa, om elkaar goede nacht te wensen, en dan proberen om te slapen op een vreemde kamer, met vreemde geluiden en vreemde mensen om je heen. Het heeft S5 maar een uurtje geduurd, voordat hij dan toch lekker in slaap viel. :)

Al met al een druk dagje... Tja, voor je rust moet je natuurlijk niet in het ziekenhuis zijn ;)
Spannend wat vandaag gaat brengen.. maar dat lezen jullie wel weer.


vrijdag 25 september 2015

Voorbereiding

Vrijdagavond, ongeveer 20:00 uur.... Jongens zijn nog even een filmpje aan het kijken en ik zit met een grote mok thee met honing aan de keukentafel. Even een adempauze, en wat dingen van me afschrijven. De laatste dagen hebben we ons allemaal voornamelijk voorbereid op wat komen gaat. Voorbereid door spullen klaar te leggen, informatie te zoeken en de benodigde dingen aan te schaffen, maar misschien nog wel meer voorbereid door veel praten, uitleg geven, afspraken te maken en nog meer praten en uitleg geven.

Het is namelijk zover... na bijna 3,5 jaar moet S5 weer geopereerd worden aan zijn Hypospadie. Nee, ga het nu niet googlelen, want je ziet de meest verschrikkelijke foto's en leest de meest verschrikkelijke verhalen! (En toch, zodra je zegt "niet doen", doet de meerderheid het toch snel even :) haha).
Maar goed, hij moet dus opnieuw geopereerd. Een operatie die er sinds april 2012 aan zat te komen.
Hij is namelijk al 2 keer eerder geopereerd aan zijn hypospadie. Ik zal even een korte samenvatting geven. De eerste keer was hij net een jaartje oud. Helaas is er na de operatie een complicatie opgetreden, waardoor hij met anderhalf dus opnieuw een tweedelige operatie zou ondergaan. Bij de eerste fase is er wangslijmvlies ingebracht zodat ze hier een paar maanden later, met fase 2 een nieuwe plasbuis van kunnen vormen.
Helaas bleek bij de laatste controle dat zijn lichaam al het extra weefsel had opgenomen en er daardoor geen extra weefsel meer over was, om uberhaubt te beginnen met fase 2.
Nu volgt dus 3,5 jaar later een nieuwe poging. Volgende week starten ze met fase 1, waarbij er dus weer extra wangslijmvlies wordt "getransplanteerd", en er achter een aantal maanden, ongeveer februari een nieuwe operatie volgt om hier een mooie plasbuis van te vormen.

Bij operatie 1 en 2 was S respectievelijk 1 en 1,5 jaar oud. Snapte er overal niet zo veel van, en kreeg er ook niet zo heel veel echt bewust van mee. Althans, hij kreeg het natuurlijk wel mee, maar heeft er geen blijvende herinneringen aan.
Nu is hij echter een pienter ventje van 5, en zijn grote broer is 8. Een hele andere situatie dus wat dat betreft, en dat vraagt ook een hele andere voorbereiding. En dat is dus waar we nu al een hele tijd mee bezig zijn.
We zijn samen bij de anesthesist geweest, zijn al gaan kijken op de kinderafdeling, oude foto's gekeken van de eerdere opnames, verteld wat hij kan verwachten en nog meer dingen. Toevallig kwam er laatst ook afleveringen van het Klokhuis voorbij over Narcose en Pijn, dus die kwamen wel heel goed uit. Voor T8 hebben we daarnaast hem al heel veel duidelijkheid gegeven door de precieze dagindelingen en wie hem komt opvangen met hem te bespreken en ook op te hangen, en de normale dingen zo veel mogelijk te laten doorgaan.
Ik heb wel het idee dat het succes heeft. In plaats van zenuwachtig en angstig te zijn, kan S5 niet wachten en telt hij de dagen af, totdat hij eindelijk naar het ziekenhuis mag. T8 is ook wat berustender, al kan hij opeens nog wel erg emotioneel reageren. Maar goed, dat is ook geen probleem, en mag natuurlijk ook best. School weet er ook van, en zullen hem de komende dagen ook wat extra ruimte, begeleiding en steun geven hierin.

Dus dan is het nu afwachten.... Dit weekend tassen pakken, en nog even van elkaar genieten. Maandagmiddag mogen we ons melden op de afdeling, en dinsdag zal dan voor ons een hele lange dag worden, als S5 wordt geopereerd. (Niets zo verschrikkelijks als wachten terwijl je kind wordt geopereerd!)
En daarna komt dan de moeilijkste opgave voor S5, om zich gedurende een week nauwelijks te bewegen, en alleen maar in bed op zijn rug te blijven liggen. En voor ons duimen, dat het deze keer wel allemaal goed gaat verlopen, en deze operatie het juiste resultaat geeft.
Gaat een bijzonder raar weekje worden. Zwaar en emotioneel. Maar we steunen en helpen S5 er door heen, en we staan niet alleen. Dat helpt! :)

donderdag 16 juli 2015

Definitief...

Daar is hij dan.... De allerlaatste schooldag is begonnen.... De echte allerlaatste keer in groep 1B en groep 4..... De laatste keer de juffen zien.... en dan om 15:00 uur is het dan zover.. de laatste groet, hand, misschien nog wel een knuffel en kus....

S5 vindt het allemaal prima! Die heeft er geen moeite mee.. lekker vakantie dadelijk, en dan straks echt bij de grote kleuters horen in 2A... Nieuwe juffen, maar 1tje kent hij al van school... Nieuwe klasgenootjes, maar daar kent hij er ook al heel veel van... Nieuwe klas... maar ook daar is hij nu al vaker geweest... Dus S5 vindt het allemaal wel prima. Veel plezier vandaag met t feestje met de juffen, de traktaties, het overblijven met de hele school! LEUK!

Maar T8..... Die vind het helemaal niets.... Nou ja... misschien niet helemaal niets.... De juf van groep 5 is wel leuk... en bij het kennismaken afgelopen week, kwam hij ook enthousiast thuis. "Mam! Weet je hoe ze leren lezen in groep 5. Met liedjes!"
Maar vanmorgen had hij het er toch wel heel moeilijk mee hoor! Extra knuffel, bij me blijven plakken, nog even mee naar de klas van S5, en verdrietig....

Eerder dit schooljaar ook al:  "mam, ik wil niet naar de bovenbouw, dat is helemaal niet leuk" "mam, ik wil niet naar groep 5... dan moet ik ook op vrijdagmiddag naar school"... Kleine opmerkingen, maar voor T8 gaat er een wereld aan vertwijfeling, onzekerheid en angst aan vooraf in dat koppie, voordat er zo'n 'kleine opmerking' uit komt...


Het was ook een behoorlijk heftig jaar voor hem... Juf die zwanger is, waardoor er heel soms even een invaller in de klas is (ivm controles van de zwangerschap e.d.), de communie waar heel veel voor geoefend wordt, maar wat natuurlijk ook heel spannend is, ons communiecadeau/vakantie naar Disney, wat strubbelingen in de klas, strubbelingen met vriendjes en vriendinnetjes, de juf die in mei met zwangerschapsverlof gaat, de invaljuf die dan komt, wanneer komt het babytje nu?, en dan nog de 'normale' dingen: verjaardag, schoolreisje, andere uitjes, nieuwe lessen, schoolfeest....

In mei had hij het ook.... Hij zag de buik van de juf met de maand dikker worden, hij wist dat ze in mei met verlof zou gaan... De juf betrok de klas er ook volledig bij, maar T8 uitte zich er niet zo over. Stille wateren hebben diepe gronden, zeggen ze wel eens... Nou, dat klopt bij T8 volledig!
Op de laatste dag van de juf was er niet veel te merken aan hem... De invaljuf was ook al een paar dagen aanwezig, dus dat was wel heel fijn. Op die manier kon de hele klas al kennis maken met haar, en was de overdracht ook goed geregeld.
Maar toen ik hem na school stond op te wachten, zag ik al meteen aan zijn snuitje dat het mis was. Hij was zo verdrietig, en boos, en verontwaardigd, en had het er zo moeilijk mee. "Waarom moet de juf dan nu thuis blijven, ze kan toch gewoon blijven komen totdat de baby komt? En wanneer komt ze dan weer naar school? 

Natuurlijk is ieder kind wel even verdrietig en vind het vervelend. Maar dat hij er zo van ondersteboven zou zijn, was voor mij ook even een verrassing... Ik dacht dat hij het toch wel had zien aankomen, en het daardoor een plekje kon geven. Maar blijkbaar is het dan toch heel moeilijk voor hem, als het daadwerkelijk zover is...

Laatst bleek ook wel weer dat onbekendheid voor hem, moeilijk voor hem is... we gingen naar Klein Zwitserland met wat vrienden.. Hier waren we allemaal nog nooit geweest, dus meer dan 'een speeltuin in het bos' wisten we ook niet echt. T8 was wat nukkig en moeilijk aan het doen, toen we er rondliepen. Wou niets, alles was stom...  na een uurtje was dit volledig weg geëbt, en vond hij het hartstikke leuk daar. Maar hij moet altijd even alles laten bezinken en weten wat hij er kan verwachten.

Maar goed... de laatste schooldag... spannend, onzeker over de toekomst, feest, vakantie, afscheid... Kortom een heel dubbel gevoel.
Het jochie is op... is toe aan vakantie....   straks na school maar even een extra rondje met hem langs de juffen maken, en dan even 6 weken bijtanken, en opladen voor een fantastisch jaar in groep 5.
Een jaar met heel veel nieuwe vakken, nieuwe juf, nieuwe klas, nieuwe regels, nieuwe vrijdagmiddagen, maar vast ook veel nieuwe leuke momenten, met een leuke juf!
Komt allemaal wel goed! :)

Fijne vakantie iedereen!

woensdag 27 mei 2015

Vriendschap

"Je hebt iemand nodig, stil en oprecht..."

Vriendschap is iets moois.. Je kunt dingen delen, samen lachen, samen huilen. Leuke momenten om te delen, maar ook verdrietige momenten waardoor deze wat minder zwaar zijn...
Als volwassenen heb je wel een paar vrienden om je heen. Je weet waar je met wat terecht kunt. Maar als het echt moet, kun je bij ze allemaal snachts om 3:00 uur op de stoep staan.

Maar hoe doe je dat.. hoe wordt je vrienden? Als volwassenen is het best simpel.. je hebt iets gemeen, praat hierover, het klikt, deelt wat leuke momenten, en tadaa! Een nieuwe vriendschap is geboren.. (Natuurlijk is dit wel een hele simpele weergave, maar je snapt wat ik bedoel).

Als kind zijnde moet het nog simpeler zijn... Je speelt even samen, dat is leuk, je speelt nog wat meer, en je bent beste vrienden voor het leven... Zo zou het moeten zijn. Bij S5 werkt het zo ook wel. Hij heeft een aantal vriendjes en vriendinnetjes waar hij regelmatig mee afspreekt. Natuurlijk zijn er wel eens strubbelingen, kleine ruzietjes, maar dat hoort natuurlijk ook wel bij de leeftijd. En die zijn er nooit voor lang.

Maar T8 heeft er meer moeite mee. Een paar jaar geleden, was er allemaal niets aan de hand, ging allemaal prima. Beetje hetzelfde als dat het nu bij S5 gaat. Diverse speelafspraakjes, redelijk vast kliekje van jongens en meiden waarmee hij speelde.. Maar ergens dit jaar is hier verandering in gekomen. Het afspreken lukt hem niet meer zo goed. Hij focust te veel op maar 1 a 2 jongens, die dan niet kunnen/al hebben afgesproken/of geen zin hebben, wat natuurlijk kan. T8 kan hier echter niet goed mee omgaan "niemand vind mij leuk!" "niemand wil met mij afspreken!". Ik heb het hier wel eens met de juf over gehad een tijdje terug. Juf heeft het er toen ook over gehad in de klas, dat hij het moeilijk vond om af te spreken en wie wel eens met hem wilde spelen na school. Prompt kwamen er diverse afspraakjes de weken erop. Van kinderen waar hij vaker mee speelde maar ook van kinderen waar hij nog niet eerder mee had gespeeld. Was heel leuk voor hem! Maar natuurlijk verwaterde dit weer, en na een paar weken was het weer het oude liedje...


Ergens lag het ook niet alleen aan hem... Het is natuurlijk niet leuk, als de kinderen waar je wel nog een paar keer mee hebt gespeeld (voor jou dus de enige), een feestje geven, waar al die andere leuke kinderen naar toe gaan, maar jij wordt niet uitgenodigd. Dat doet pijn. Niet alleen bij hem, maar ook bij mij als moeder zijnde, die dan ziet hoe verdrietig en teleurgesteld je kind is.

Maar ja, je kunt kinderen en/of ouders natuurlijk moeilijk dwingen om jouw kind uit te nodigen op feestjes. Misschien is het een keuze van de kinderen geweest? Misschien van de ouders? Misschien was er geen plek meer? Kan van alles zijn, en maakt natuurlijk ook niet uit.
Wel ben ik weer naar de juf geweest, met de vraag, hoe T8 het sociaal gezien in de klas doet. Was het iets dat alleen buiten school speelde, of viel hij op school ook buiten de boot? De juf herkende hier niets in, T8 lag goed in de groep, werd bijna altijd wel als een van de eerste gekozen met bijv. gym. Ook bij tweetallen vormen in de klas, bleef hij nooit als laatste over. Kortom, op school (structuur situatie) was er niets te herkennen. 


Maar bij vrije situaties wel. Nu speelt T8 ook niet altijd leuk samen. Hij heeft zijn idee over het spel, en wil dit ook vaak opdringen aan anderen. Dit is natuurlijk niet leuk, en langzaam hebben de kinderen een leeftijd dat ze dit niet pikken, en daardoor liever niet met hem spelen. Ik heb hem hier al vaker op gewezen, en ook bij proberen te helpen, maar het is natuurlijk toch een lastig iets om zo om te draaien. "maar zo vind ik het leuk! Moet ik dan gaan spelen, wat ik niet leuk vind?"
Ook had hij eerst een vriendje waar hij heel veel mee samen speelde, maar ze zijn nu een beetje uit elkaar gegroeid. T8 ziet dit niet zo, en blijft gefocust op dit vriendje, waardoor hij al die andere leuke kinderen niet echt ziet.

Dat T8 echt niet volledig buiten de boot valt, merkte ik ook wel de laatste tijd, met het mooie weer. De deurbel bleef gaan; "Kan T8 komen spelen?" "Is T8 thuis" "Wanneer is T8 er weer?" En allemaal andere kinderen. Soms had ik er op een uur wel 8 verschillende kinderen aan de deur. En allemaal voor T8. Dus het manneke is nog niet verloren ;) 

Nu alleen nog leren hoe dat gaat; samen spelen, nieuwe vriendjes maken en vriendschappen behouden..  Maar met een beetje hulp, gaan we ervoor!



zaterdag 2 mei 2015

Prikkels en drukte

Hèhè, we hebben het overleefd. En hoe! Met vlag en wimpel!
Het was me een potje druk.. Maar niet alleen druk, maar ook ontzettend veel prikkels voor T8.

Zijn verjaardag 20 april, die maar 'klein' gevierd werd met de mensen die graag wilde komen. Zijn communie 26 april, waar ze al sinds januari hard aan gewerkt en geoefend hadden. En last but certainly not least: Ons communiecadeau/vakantie, 4 dagen Disneyland Parijs  



Dat ze met de communievoorbereidingen al in januari waren begonnen, hadden we eind februari al vollop in de gaten. T8 heeft elk jaar in april/mei een flinke dip, die voortduurt tot aan de zomervakantie. De onzekerheid en drukte van zijn verjaardag, meivakantie en dan alle rare weken met dagen vrij, uitstapjes, sportdagen en einde schooljaar, worden hem dan te veel. Dus vanaf april wordt T8 drukker, kan hij minder hebben, is vermoeider, en moeilijker in de omgang.
Alleen, begon dit jaar deze periode al in februari...... Communiestress dus. Enige troost was wel, dat hij niet de enige in de klas was, die er last van had. In de klas waren er gevallen van flinke blaasontsteking, regelmatig braken, hoofdpijn, slecht slapen, en nog meer dingen. En dan ook bij ouders, die er geen drukte of poppenkast van de communie maakten.
Het viel wel op, dat het in de week voor de communie allemaal een stuk minder werd. Alsof er op dat moment al veel stress van ze afviel, omdat het nu echt bijna zover was, en ze precies wisten wat de bedoeling ging zijn. 


Maar goed, omdat we wisten dat T8 hier zo op reageert, en het er ook moeilijk mee had, hadden we al zo veel mogelijk met hem samen besproken. Zijn verjaardag zou maar klein zijn, omdat hij 6 dagen later de communie had. Hij kreeg geld, omdat hij aan het sparen was voor een tablet. Alles was gewoon thuis, zodat hij zich kon terug trekken als hij er behoefte aan had.
Ook Disney was al goed door besproken. Hij had foto's, video's en plattegronden bekeken van het park en het huisje. Hij wist wanneer, hoe, met wie, en met wat we gingen. Ook in het park waren er afspraken, bijv. dat je heel veel cadeauwinkeltjes ziet, waar je allemaal bij mag kijken. Maar er wordt niets gekocht, tot de laatste dag. Dus onthou maar wat je leuk vind, en graag wilt hebben. Op de laatste dag gaan we pas 1 dingetje halen.


Al met al, heeft hij het super gedaan. Verjaardag was goed gegaan; familie en vrienden waren gezellig gekomen. Hij had al heel wat geld bij elkaar gekregen. Zoveel zelfs, dat hij zijn tablet al bij elkaar had, en hij met zijn peetoom deze nog even snel savonds is gaan halen. T8 harstikke blij natuurlijk, en de stress van "haal ik het wel" en "wanneer kunnen we hem dan gaan halen, als ik op de communie het geld bij elkaar heb, en we daarna naar Disney gaan" viel daardoor al flink van hem af.
Met de communie ging het ook super. Hij deed het super smorgens op school en in de kerk. Er was echt iets van hem afgevallen. Thuis ging het allemaal heel gemoedelijk. Natuurlijk zijn al die verplichte foto's vervelend, maar we hadden er vrijdags al een aantal gemaakt. T8 trok zich tussendoor regelmatig terug op zijn kamer, omdat hij dat gewoon nodig had. 
'sAvonds zijn een aantal vrienden blijven slapen, waardoor de boel ook weer heel snel aan de kant was, en we met een aantal snel de voorbereidingen voor Disney konden doen.

In Disney hebben ze het beide super gedaan! Het waren lange dagen (soms wel heel lang!), met veel lopen, en veel wachten. Maar ze hebben geen een keer gezeurd of moeilijk gedaan. In de wachtrijen werd er gekletst, mopjes verteld, gezongen, bellen geblaasd, beetje gestoeid, en wat gegeten en gedronken. Hierdoor waren zelfs wachtrijen van 1,5 uur geen probleem.
Pas donderdags toen het de hele dag door flink regende, merkte je dat ze moe en nat waren. We zijn toen ook wat eerder terug gegaan, hebben gegeten en savonds zijn we gaan zwemmen. Vrijdags was het dan al weer de laatste dag, werd het huisje weer opgeruimd en de auto's ingeruimd, werden de laatste attracties afgestreept, werden er cadeautjes geshopt, en reden we heel moe maar voldaan om 20:30 uur terug naar huis, waarbij de kinderen toen pas toegaven aan hun vermoeidheid en lekker geslapen hebben in de auto.

Natuurlijk hadden T en K, die mee waren gegaan, het af en toe wel even lastig om continue met T8 en S4 door te brengen. En werd er soms even bewust afzondering gezocht. Maar al met al moet ik zeggen dat T8 en S4 het super hebben gedaan. 

Nu kunnen we dan nog een weekje bijkomen, en nagenieten. 
Bij T8 zijn er al heel veel onzekerheden en stressdingetjes weggevallen, maar we zijn er nog niet... S4 is nog jarig, nieuwe kinderen in de klas, de juf gaat nog met zwangerschapsverlof, er komt dus een invaller maar wie dat wordt is nog niet bekend, er komt nog een schoolreisje, sportdag, en de laatste loodjes van het schooljaar. 
Nog even doorbijten dus :)


vrijdag 27 maart 2015

Updateblog "operatie Plaswekker"



Dinsdag 24 maart:
"Operatie bedplassen" van start.... Spannend! Ben benieuwd....


woensdag 25 maart:
Update nacht 1: 

Wekker niet afgegaan, bed kletsnat....

Volume stond hard, maar misschien iets misgegaan toen we bij de sensor t klepje dicht hebben gedaan na t batterij verwisselen. Vanavond poging 2


Donderdag 26 maart:
Update nacht 2:

Gisteravond de wekker nagekeken en getest. Blijkbaar was er iets misgegaan bij t dichtdoen van t klepje nadat we de batterij hadden verwisseld dinsdagavond, maar nu deed hij t gewoon weer.

Vol goede moed en toch wel wat spanning ging hij naar bed met broekje en medicatie.
En ja hoor. Om 0:30 en om 5:15 ging de wekker af. T jochie stond meteen naast z'n bed, wekkertje uit, even plassen, wassen, schoon ondergoed aan, ondertussen deed ik t bed verschonen (want n hoeslaken is niet echt makkelijk voor zo'n knulletje) en dan weer lekker naar bed.
Ik moet zeggen dat hij ondanks de nachtelijke onderbrekingen er goed de moed inhield: "gaat beter dan gister he mam!" maar ook bewust was van wat ee gaande was: "sorry mama dat ik jou nou steeds wakker maak met mn wekker". "Is niet erg schat, hoort erbij. Straks kun je zonder wekker en zonder luier, en daar doen we t voor." <3

De oefening is nu echt n feit. Nu wordt t volhouden (en even afzien) ;)







Vrijdag 27 maart:
Update nacht 3:
Gisteravond naar bed zonder medicatie en met plasbroekje. In eerste instantie zonder luier eroverheen, want dat zag hij niet zo zitten.
Het eerste alarm ging al 'vroeg' af, om 23:20 uur. Dit was ergens wel fijn, omdat papa het nu ook eens meekreeg. Ik merkte wel dat t enthousiasme en euforische nu minder was, en t (na 1dag al) meer was van "laat me slapen". Toch, ondanks dat, werd t riedeltje netjes afgewerkt door hem. Nadat wij t bed hadden verschoond en hij z'n nieuwe broekje aanhad, toch besloten om n luier er over heen aan te trekken, ook omdat ik ergens bang was dat er misschien nog wel 2x zouden komen deze nacht.
Dit bleek niet t geval. Om 5:45 ging t alarm de 2de keer af. Ik lag best diep te slapen, en moest even n paar secondes schakelen. T manneke had volgens mij n beetje t zelfde probleem, want hij deed de handelingen redelijk slaapdronken en ik moest hem herinneren aan t wassen en schoon ondergoed aantrekken.
T enige probleem wat ik merk, is dat als hij zo vroeg wakker wordt, hij dan geneigd is om wakker te willen blijven, ipv nog even n uurtje (of 2) verder te slapen. Ik denk dat dat zijn nachtrust niet echt ten goede komt. Maar ns afwachten hoe laat t morgen wordt...



Zaterdag 28 maart
Update nacht 4:

Gisteravond is t jochie wat later naar bed gegaan (het was tenslotte vrijdagavond) en zonder medicatie. Het viel me (te laat) op dat toen ik hem naar boven stuurde, hij z'n drinken weer ns niet had aangeraakt. Dit gebeurd heel vaak bij hem, dat hij gewoon niet drinkt, omdat hij t vergeet, ondanks dat t voor z'n neus staat.

De wekker ging om 2:20 uur af. Tegen de tijd dat ik op z'n kamer kwam, was hij al op en had de sensor er al afgehaald. Ik moet hem echt n groot compliment geven wat dat betreft, want hij reageert altijd perfect erop.
Plassen (het was echt een flinke plas), verschonen, broekje uitwassen, nieuw broekje aan en weer naar bed.
Bij t inslapen bedacht ik me of we de sensor wel weer op t nieuwe broekje hadden gedaan, maar ik was eigenlijk al te ver aan t slapen om er goed over na te denken of op te reageren.
Vanmorgen om 7:15 opgestaan, en de sensor was idd blijkbaar vergeten in de slaperigheid. Maar t broekje was nog droog!! Voelt toch als n kleine overwinning, dat we maar een keer hebben geplast, ipv 2 keer. Zijn we op de goede weg?


Zondag 29 maart
Update nacht 5:

Zaterdagavond was de voorstellingsmis van de communicanten, Hierdoor gingen de jongens later naar bed, en hebben ze ook later gedronken dan gebruikelijk.
Al met al is hij met sensor, zonder medicatie lekker gaan slapen. Om 23:20 uur ging het alarm al af. 'T menneke was nog half in slaap, kreeg de sensor niet af, en kon zich t codewoord (om te checken of hij wakker was) nauwelijks herinneren. Na het plassen nog heel veel moeite moeten doen om hem weer aan te kleden, waarna hij weer t bed in kroop.
's Morgens hebben we (voor de verandering) uitgeslapen. Bij t wakker worden bleek dat hij flink nat was. Waren we de sensor savonds vergeten????


Maandag 30 maart:
Update nacht 6:
'sAvonds kwamen ze beide maar heel moeilijk in slaap. Sowieso natuurlijk ook door dat uurtje tijdsverschil, maar zelfs dan schoot t maar niet op. Hij kwam ook regelmatig naar beneden, omdat de wekker afging, zonder dat hij had geplast (door het gewoel de sensors dubbel gaan zitten??), of omdat hij moest plassen. Hierbij gaf hij ook aan, dat hij eigenlijk t hele gedoe moe was. Hij wilde niet steeds snachts op staan om te moeten plassen, maar hij wilde gewoon kunnen doorslapen. Uitgelegd dat dit echt alleen maar in het begin is, omdat zijn lijfje eraan moet wennen. Als dat was gebeurd, hoefde hij alleen nog maar te plassen voor het naar bed gaan, en bij het wakker worden s morgens. Dit stelde hem wel wat gerust.
Om half 12 uiteindelijk voor de laatste keer gaan plassen (hij moest weer n plas, t was bij navraag maar n beetje). Uitgelegd dat hij ook niet bij elk klein beetje plas moest gaan plassen, want dan zou zijn blaas niet leren om een grote plas op te houden. Omdat hij nog steeds niet sliep, en aangaf ook niet te kunnen slapen, mocht hij bij ons in bed. Ik was wel bezorgd of dan de wekker wel zou afgaan, maar aangezien de wekker ook was afgegaan op t moment dat hij savonds bij ons beneden was, dachten we dat het wel zou gaan.
De hele nacht geen wekker gehoord.
En vanmorgen vertelde hij me heel trots, dat hij geen enkel druppeltje had geplast vannacht! grin-emoticon
Het begin is er, denk ik dan maar.... Het was maar n kort nachtje voor hem, maar dan nog....



Dinsdag 31 maart

Update nacht 7:
In slaap komen ging weer moeilijk voor t mannetje. Om 22:00 uur sliep hij nog niet, en hij heeft toen beneden een beker warme melk gedronken. Daarna ging het gelukkig beter met inslapen. Om 3:20 uur ging de wekker af (had hij wel nog geplast savonds met al die keren opstaan???), plassen, schone onderbroek aan, en hup weer lekker dat bedje in. Vanmorgen toen ik net onder de douche uitkwam, en de jongens nog niet wakker, hoorde ik de wekker weer afgaan. Hij reageerde prima zelf, en sprong maar meteen er achter aan in de douche. Beter minder nachtje qua vooruitgang dus, maar wel gewoon een goed nachtje gereageerd. We gaan weer voor de volgende nacht. 



Woensdag 1 april:
Update Nacht 8:
Helaas geen 1 april-grap, maar de batterijen van de ontvanger waren blijkbaar erg leeg. (ja, dan gaat er n lampje branden, maar we hadden gehoopt/gedacht dat hij het misschien nog 1 nacht zou volhouden).
Bij het wakker worden smorgens, was dus helaas alles nat....



Donderdag 2 april:
Update nacht 9:
Batterijen vervangen, met een exemplaar uit de weegschaal. Tja, je moet wat, als je geen kans hebt gehad om nieuwe te halen in de winkel ;)
Hij is moe van alle nachtelijke onderbrekingen, en heeft er langzaam genoeg van, merk ik. Maar toch gaat elke avond zonder morren dat speciale broekje aan, en wil hij er toch weer voor gaan. Het frappante is misschien nog wel, dat de juf op school hem opvallend vrolijk en opgewekt vindt de laatste weken. Wat slaapgebrek met iemand kan doen..... haha.
Vannacht was het om 4:15 uur prijs. Meneer staat elke keer al netjes naast zn bed, de sensor te verwijderen en het alarm uit te zetten, als ik de slaapkamer op kom. Wat dat betreft had ik nooit gedacht dat hij zo makkelijk wakker zou worden van het alarm, terwijl hij zo elke keer best vast slaapt. Heel fijn is het ook, dat de andere schavuit elke nacht gewoon lekker blijft doorslapen en er niet van wakker wordt. Vannacht was eigenlijk de eerste keer dat hij zich even meldde terwijl wij met ons nachtelijke ritueel bezig waren. Echt veel was het niet. "je moet hem uitzetten", kwam er uit, waarna hij zich omdraaide en verder sliep.

Wij voltooide het ritueel verder zonder onderbrekingen, en gingen weer lekker verder slapen. Het schijnt nu zich steeds te beperken tot 1 keer per nacht, dus dat is nog redelijk te doen.


Vrijdag 3 april:
Update nacht 10
Het inslaap komen wilde weer niet lukken. Uiteindelijk belandde hij bij mij in bed. Ik had hem nog gezegd, dat hij nog even moest gaan plassen, bij het omlopen, maar daar wilde hij niets van weten.
 Ik was wel even aan het denken of het signaal dit wel zou halen.. Vooral toen ik smorgens wakker werd, hem nog naast me zag slapen, en ik me realiseerde dat ik de hele nacht geen wekker had gehoord. Maar het bleek heel anders in elkaar te zitten. Meneer was nog helemaal droog smorgens! En dat zonder het extra plassen savonds!!! Super trots!!! Hij was zelf ook helemaal verbouwereerd en trots! En extra leuk, was dat papa er ook bij was, en het dus meteen allemaal meekreeg.


Zaterdag 4 april:
Update nacht 11
En alweer een avond, waarbij meneer nog wakker was, toen ik naar bed ging. Deze keer wel al behoorlijk slaapdronken, dus het zal niet lang geduurd hebben, dat hij toch in slaap viel.
Zelf wakker gelegen van 4 tot half 6, eigenlijk half half op de wekker aan het wachten, die maar niet kwam.
Toen ik vervolgens smorgens weer wakker werd, was het stil in huis. Blijkbaar was meneer al opgestaan, en had zelfs z'n kleren aan aangetrokken. Het speciale broekje lag op een stoel, droog :D Dat is dus al 2 nachten op een rij dat er helemaal geen wekker is afgegaan, er niet savonds extra is geplast, en smorgens alles kurkdroog is :D:D:D We hebben een mijlpaal behaald, het was geen toeval gisteren. 

nachtelijk plassen

Kinderen doen alles op hun eigen tijd. Je kunt ze niet dwingen tot iets dat jij graag wilt dat ze leren of kunnen, dat doen ze pas als zij er aan toe zijn.
Dat weet je als ouder zijnde. Betekend niet dat je het er altijd even mee eens bent, maar je kunt er weinig aan veranderen, dus moet je je er maar bij neerleggen. Want op het moment dat je iets wilt opdringen, gooien ze de kont tegen de krib, en kun je er helemaal naar fluiten. Beste is dus gewoon alles rustig op zijn beloop laten, dan gaat het vaak nog het snelste.

Zo ook het zindelijk zijn s nachts. Dat is hier in huis nog niet helemaal het geval. Ze hebben beide een periode gehad, dat het een hele tijd (echt een aantal maanden) goed ging, maar dan gaat het toch weer mis. In eerste instantie denk je nog, "ach, n ongelukje", "drukke tijd van het jaar", of iets in die trant. Maar na een poosje blijkt dan toch dat je wat het zindelijk snachts zijn betreft, je weer terug bij af bent.
Zo heeft de oudste eigenlijk elke nacht wel een flinke volle luier. We hebben hier ook echt al van alles geprobeerd, om hem te helpen om er van af te komen; savonds niet meer te veel laten drinken, goed wakker maken als wij naar bed gaan om even te plassen, onderbroekjes in de luier, stickers oid om visueel te maken als hij droog was, belonen, zelf het bed laten verschonen, noem maar op. Het hielp allemaal niets, maar hierbij had ik ook het idee dat de motivatie bij hem nog ver te zoeken was. Het laatste jaar, kwamen er echter steeds vaker signalen dat hij het zelf langzaam niet meer zo leuk vond. De luier "stiekem" aandoen bij een oppas, omdat hij zich er toch wel voor schaamt, verdrietig zijn als zijn jongere broertje wel droog is, tot zelfs de uitspraak: "ik wil geen stomme luier!". Dat was voor mij het signaal om er iets aan te gaan doen. Samen met hem, meteen een afspraak gemaakt bij de huisarts, samen met hem naar de huisarts waar we samen hebben besloten dat we het gaan proberen met een plaswekker en tabletjes die zouden moeten zorgen voor minder urine productie snachts. Samen een plaswekker opgehaald, en ook heel goed doorgelopen hoe we het allemaal nu moeten gaan doen.

Afgelopen dinsdag was dan de eerste nacht met wekker. En omdat ik merk dat er toch wel veel mensen betrokken zijn, bij dit hele proces, ga ik het ook maar allemaal in een blogvorm neerzetten. Voor al die mensen die door dezelfde periode gaan. En om het taboe een beetje te doorbreken. Want er zijn er echt heel veel kinderen die met 7 jaar of ouder nog niet zindelijk zijn snachts.

woensdag 11 maart 2015

Het zijn de kleine dingen

In 2000 kwam de film, "Pay it Forward" uit, waarin een jongetje van zijn maatschappijleerkracht de opdracht krijgt om iets te bedenken om de wereld te verbeteren. Hij bedenkt het plan, dat iedereen iets goeds moet doen voor 3 mensen, die dan op hun beurt dit ook weer moeten doen bij 3 anderen, die dit dan ook weer moeten doen bij 3 mensen, enzovoorts. In de film staat dit in eerste instantie niet aan, maar uiteindelijk wordt het een groot succes, en veranderd dit de wereld van het jongetje.

Een paar jaar geleden ging iets soortgelijks rond op sociaal media (en ik geloof dat ik het vorig jaar, en dit jaar ook weer heb gezien). Mensen hadden een status, waarbij er voor de eerste die reageerden, iets leuks werd gedaan, ergens in de rest van het jaar.

Ook is er de #zwerfie. Een twitteractie, waarbij iedereen elke dag 1 stuk zwerfvuil moet opruimen, en dit door middel van een foto en een hashtag #zwerfie, kenbaar maakt op sociaal media, om zo anderen ook te motiveren.

En zo zullen er nog wel heel veel andere ideeën zijn, die allemaal op hetzelfde neerkomen. Kleine beetjes kunnen de wereld verbeteren, als je je er maar aan houdt, en anderen het ook doen.
Michael Jackson had dit ook al heel snel in de gaten, als ik zijn tekst bekijk van "man in de mirrow" :
'If you want to be the world a beter place, take a look at yourself  and make that change'.

Ik geloof hier eigenlijk wel in. Ik ben echt geen heilige, absoluut niet. Maar probeer me wel altijd in anderen te verplaatsen en hen op een of andere manier te helpen, hoe ik kan. Door vrijwilligerswerk bij kvw, of op school, door n luisterend oor of soms een lief berichtje, of door ze welkom te laten voelen in ons huis, en zo zijn er nog tig andere dingen.
Natuurlijk lukt dit echt niet elke dag. Maar ik geloof wel, dat we het redelijk goed doen.
En gelukkig sta ik hierin niet alleen.  Als ik na ga wat anderen allemaal voor mij of ons doen, ben ik heel dankbaar dat ik deze mensen ken. En dan gaat het over de meest uiteenlopende zaken; een luisterend oor of een gesprek waarbij je even je ergernis kunt spuien, kinderen die lekker even ergens kunnen gaan logeren, gezellige uitstapjes, gezellige avondjes, mensen die meehelpen met de zwemlessen van T6, mensen die meedenken en helpen met vervoer, mensen die vragen als ze merken dat je het druk hebt, of ze je kunnen helpen.. Te veel om op te noemen eigenlijk. En bij al die kleine dingen sta je niet altijd stil, maar eigenlijk ben ik er wel super dankbaar voor. En je zegt ook wel 'dank je wel', maar of de boodschap ook echt zo overkomt, als dat je meent??

En toch... in deze wereld, waarin mensen steeds meer vervreemden van elkaar, ondanks social media. In deze wereld, waarin je wekelijks wel opschrikt van een of ander naar nieuwsbericht, is het dan niet aan ons om deze wereld waar we allemaal zo over klagen, toch zelf proberen te veranderen? Met kleine dingetjes. n helpende hand, lief berichtje, het hoeft vaak niet groot te zijn. Wie goed doet, goed ontmoet.
Hoe vaak is het wel niet zo, dat als je op straat glimlacht naar een volslagen vreemde, dat deze dan ook terug glimlacht. Probeer het maar eens. Het kan bijna niet anders, dan dat je een glimlach terug krijgt.

donderdag 12 februari 2015

Ouderschap

Een tijdje terug kreeg ik van een kinderloze vriendin de vraag "wat is dat, moeder zijn?" Zelf ziet ze zich wel ooit moeder worden, maar dat zit er nu nog even niet in. En natuurlijk weet iedereen wel de globale dingen van "voor je kind zorgen” en de slapeloze nachten maar is dat het ouderschap? Ik heb toen zo goed als kwaad antwoord proberen te geven, maar de vraag bleef spoken.
Bij het naar bed gaan, moest ik er weer aan denken. Vooral ook omdat ik merk dat we hier, toch bijna elke nacht wel iets in ons bed vinden. Iets dat volgens mij ook bij het ouderschap hoort, en dan met name de eerste 10 jaar ongeveer. Als t al geen kind is, dat is omgelopen, zijn t wel spuugdoekjes (bij baby's), knuffels, autootjes, poppen, leesboeken of blokken. En al deze dingen kunnen ook weer midden in de nacht opeens in je bed verschijnen, meestal met een kind erbij dat je halve bed in beslag neemt, doordat t niet kan slapen/kramp heeft/ eng gedroomd of wat dan ook. Het hoort erbij, en je neemt t op de koop toe. Net zoals midden in de nacht te moeten opstaan. Hier wordt je vanaf begin af aan al in getraind door de nachtelijke voedingen. Maar dit gaat gaandeweg over in t troosten bij enge dromen,monsters wegjagen, en bedden moeten verschonen bij zieke kinderen.
Maar niet alleen de nachten zijn anders nadat je papa of mama bent geworden. Ook al je "normale" handelingen zijn aangepast. Zomaar even ergens naar toe gaan, wordt een hele onderneming. Als ze nog klein zijn wordt je wat dit betreft meteen in t diepe gegooid, met autostoeltje, luiers, voedingen, doekjes knuffels, schone reserve kleren, wandelwagen, verzorgingstas, en ik weet niet wat nog meer. En dan ga je alleen maar even n pak melk halen bij de supermarkt, of een kopje koffie drinken bij je moeder! En op t moment dat je alles zover in de auto hebt, en je je kind er ook in wilt zetten, ruik je het..... En kun je eerst weer naar binnen om te verschonen ;). Dit wordt, naarmate ze ouder worden, wel steeds gemakkelijker. Maar het steeds weer aan van alles moeten denken en overal rekening mee houden, dat blijft wel een heel aantal jaren.


Wat ook blijft is de rommel over in huis. Het duurt echt een heeeel aantal jaren. Het met blote voeten trappen op legoblokjes of barbieschoentjes, jassen en tassen op de raarste plekken vinden, minimaal 1x per dag moeten zoeken naar 1 schoen ( ja, 1 schoen,hoe gek dan ook), die lijkt te zijn verdwenen in huis, bouwwerken en kunstwerken op dressoirs en tafels hebben staan,die toch echt niet mogen worden afgebroken of opgeruimd, muren en deuren vol knutselwerkjes en tekeningen, vloeren met zand (zomer), modder of natte voetstappen, overal vlekken van gemorst drinken, en kruimels van alles dat eetbaar is, en bergen was. (Ik sprak trouwens laatst een moeder van 2, die vertelde dat ze elke week alleen maar in t weekend hoefde te wassen omdat ze maar n paar machines had. Ik was in shock en paniek. Ging er iets grandioos fout hier in huis? Maar andere ouders waar ik mijn zorgen mee deelde,stelde me gerust. Ook zij hadden een niet te stoppen stroom van vuile was, en liep de wasmachine bijna constant wel te draaien... Pioew! Dat scheelt.)
Van een andere moeder kreeg ik een paar maanden terug een parodie van "Let tot go" te zien, die ik ook wel erg toepasselijk vond: https://vimeo.com/94793297

Maar hoe is dat dan, ouder zijn. Vroeg deze kinderloze vriendin toen ze was meegelopen met de kinderen naar school te brengen. Mis je hem/haar als ze op school zijn of ergens anders? Ben je een deel van jezelf kwijt dan? Tja. Ik heb geprobeerd om t uit te leggen (hoewel t natuurlijk voor iedereen waarschijnlijk toch iets anders voelt)  een deel van mezelf kwijt? hmm, nee, dat geloof ik niet. Althans geen lichamelijk deel.  Het is af en toe heerlijk even zonder kinderen. Je bent weer even een "normaal" persoon ipv alleen maar moeder of vader. Maar missen doe je ze wel hoor. Misschien niet dat eerste uur of uren maar gaanderweg begint er iets naar binnen te sluipen en te groeien. Waarbij je uiteindelijk inderdaad ze echt mist en je ze zo snel mogelijk weer in je armen wilt sluiten zodat je zelf kunt constateren dat het goed met ze gaat. Dat ze in orde zijn en je niets voor ze kunt doen.


Van de week had ik een kleine aanvaring met T7. Langzaam begint bij hem een prepuber fase waarbij ook langzaam de nodige conflicten ontstaan
"Ik moet hier ook altijd alles doen" is een kreet die hij langzaam steeds regelmatiger uitroept. Dezelfde kinderloze vriendin was hier n beetje verbolgen over toen ik het haar vertelde. Zij krijgt wel vaker wat dingetjes over t ouderschap van mij, maar ook van andere ouders mee, en laten we eerlijk zijn; vaak heb je het over de minder leuke kanten, omdat je je hart even wilt luchten, maar ook omdat het in onze natuur zit om te klagen. Natuurlijk weet ze ook wel dat er hele andere kanten aan zit, maar die specifieke ouderschap dingetjes zijn vaak moeilijk uit te leggen. Toevallig kwam ik de dag erna de volgende blog bij Famme.nl tegen, die misschien ook wel heel goed de andere kant van t ouderschap weergeeft <3
Rest mij alleen nog even te zeggen: Ja, ook ouderschap heeft af en toe vervelende kantjes, maar die zijn het dik, dubbel, dwars en meer dan alles waard! <3<3 Dus laten we het allemaal wat positiever proberen te maken, en vooral te genieten van alles.

Lees dit als je er doorheen zit en je voelt je een bijzondere mama


Door Florine 09 februari 2015

De blog Finding Joy van moeder Rachel brengt heel wat moois. Ze schrijft voornamelijk over het vinden van plezier in het leven, in het moederschap en als vrouw. Rachel schrijft met humor en maakt met haar posts de dagelijkse sleur, geen sleur meer. Zo ook met de onderstaande post waarna je je weer een bijzondere mama voelt.
Want Rachel heeft een lijst opgesteld, met dagelijkse routines die jou juist heel bijzonder maken. We zitten er allemaal weleens doorheen en vragen onszelf dan af ‘is dit het’? Soms vergeten we even dat we bijzonder zijn, dat we geen verschil maken. De titel van haar post luidt dan ook: wanneer je het idee hebt dat je geen verschil maakt, denk dan eens hieraan. Mooi, oprecht en zó waar. Want elke moeder is een bijzondere mama.
bijzonder
De liefde die ontstaat als jouw kind je ziet wanneer je hem van school haalt.
Wanneer je precies weet hoe jouw kind ingestopt wil worden tegen bedtijd.
Het feit dat je altijd de wc- en keukenrollen vervangt, ondanks dat je hebt gevraagd of ze het zelf willen doen. Uiteindelijk doe jij het en dat is ook prima.
Die gekke foto’s die jullie samen maken, gewoon.
Die keer dat je pas bij de dokter weggaat als je een antwoord hebt.
Die uren die je op internet zit om het antwoord te vinden op wat je kind nou eigenlijk heeft.
De opvoedboeken die liggen te verstoffen, omdat je ze niet meer nodig hebt. Je bent immers een pro geworden in moederen.
Al jouw truien met snotvegen en kwijlvlekken van het knuffelen met je kind als ze je nodig heeft. Je neemt het voor lief. Allemaal.
Die keren dat jij nog niet naar bed kunt, omdat je 3 wassen moet draaien voor de volgende dag
De uren die je wiegend rondloopt met een kind wat verschrikkelijk aan het huilen is van de buikkrampen.
Die uren die je gebruikt om de beste manier te vinden om met dit huilende wezentje om te gaan.
Al die minuten waarin je je kind in de schommel aan het duwen bent.
Het feit dat je waanzinnig inventief bent geworden op het gebied van huis-, tuin- en keukenspullen.
Al die schoolprojecten waaraan jij meehelpt en waarbij je steeds je geduld weet te bewaren.
Al die bordspellen die je steeds weer speelt, de Lego-huizen die je opnieuw bouwt en de Barbies die je nogmaals aan- en uitkleedt. Supermoeder.
Dat moment waarop je doodmoe bent en het liefst thuisblijft, maar toch iedereen van hot naar her brengt. Alles voor je kinderen.
De keren dat je de auto ontdoet van troep, kruimels en andere ondefinieerbare resten.
De bedden die je steeds verschoont.
Alle wachtwoorden die jij onthoudt van de kindersites. Je bent een wandelend geheugen, ook als je er een niet meer weet, dan heb je ‘m wel ergens opgeschreven.
Al die vragen waarop jij antwoord weet.
Eigenlijk doelen we op die miljoenen vragen die beginnen met ‘waarom?’.
De keren dat jij je kinderen hebt geholpen met huiswerk en ervoor hebt gezorgd dat ze het snapten.
Al die veters die je hebt vastgemaakt, de jassen die je hebt dichtgeritst en ervoor hebt gezorgd dat ze er niet als een slons bijlopen. Allemaal jouw werk.
Het lieve handje dat je in jouw hand voelt tijdens het oversteken.
Die keer dat je meerende toen ze voor het eerst ‘los’ fietsten. Die blik in hun ogen en in die van jou is onvoorwaardelijk.Good job, mommy.
Het handje dat op het punt staat jouw hand los te laten als je haar afzet op school.
De momenten waarop je jezelf met handen in het haar toespreekt met dingen als ‘je kan het’.
De keren dat ze bij je op schoot komen zitten. Heerlijk.
bijzonder
De keer dat je stiekem zijn kamer in bent gelopen om te kijken hoe-ie slaapt.
Al dat rondslingerende speelgoed wat je huis rommelig maakt, maar eveneens ook een familie.
De tranen die je hebt gelaten in de badkamer.
De tranen die je hebt gelaten in de auto.
De tranen die je hebt gelaten in de keuken, terwijl er een jengelend kind om je been hangt.
De tranen die je hebt gelaten, puur omdat je een goeie moeder wilt zijn.
Hoe jij alles weer weet terug te vinden: haar lievelingsknuffel, zijn favoriete boek.
De briefjes voor de leraar die je hebt geschreven.
De kinderstoel waarop je hebt gezeten tijdens een oudergesprek.
De tijd die je hebt gestoken in het zoeken voor een geschikte school.
Alle uren, minuten, seconden die je hebt gestoken in hen.
De zorgen die je hebt. Altijd.
Alle smerige klusjes (lees: kots opruimen, spuitluiers verschonen) die je doet.
De madeliefkransen die ze speciaal voor jou heeft gemaakt. Zo lief.
Het feit dat jij deze kransen ook echt op je hoofd zet.
Die knuffel ‘s morgens als ze net wakker zijn.
Zelfs als ze ouder zijn en ziek zijn willen ze nog steeds mama.
Dat magische moment wanneer jullie samen achter het raam staan om naar een regenboog te kijken.
Dat moment wanneer je echt geen puf hebt om ze aardrijkskunde uit te leggen, maar dat toch doet.
Wanneer je al het eten dat over is aan je kind geeft, omdat hij nog steeds honger heeft.
Het geduld dat je opbrengt tijdens het boodschappen doen met een peuter.
Het geduld dat je opbrengt tijden het boodschappen doen met een peuter plus een baby…
Het waanzinnige geduld dat je opbrengt om te gaan winkelen met een tween.
Al die keren waarop je je hebt uitgesloofd in de keuken, maar die niets uithaalden (lees: je kinderen zitten in de ‘ik-eet-alleen-wat-ik-lekker-vind-periode’).
De tijd die je hebt gestoken in het ‘in bad doen’ van je kinderen. En geloof ons, daar gaat aardig wat tijd in zitten.
Die keer dat je 5-jarige dochter klaar is met haar knipbeurt en er opeens veel ouder uitziet. Tranen in je ogen.
Hoe een kus van jou het leven een stuk draaglijker maakt.
Die keer dat je bij je kind ging liggen wanneer ze nachtmerrie had.
Het feit dat je zo licht slaapt omdat je continu op je hoede bent.
Het feit dat je de dag weet door te komen met maar 3 uur slaap. Love it.
Het feit dat jij je kinderen kunt aankleden, de lunch kunt bereiden en jezelf werk-proof maakt in 8.3 minuten. Mocht dat nodig zijn.
De tijd die je spendeert langs de zijlijn om je kind aan te moedigen.
bijzonder
Die keren dat je zegt dat je trots op ze bent, voor het geval ze vergeten waren hoe geweldig ze eigenlijk zijn.
Het adem-in-adem-uit-moment als er met deuren wordt geslagen of vreemde woorden uit hun mond komen.
Al die keren waarop je maar ligt te wachten tot ze eindelijk thuiskomen.
Haal even alle dagen voor de geest waarop je je zorgen maakt en probeert te ontdekken hoe je je kind een gelukkig persoon kunt maken.
Alleen jij staat als ‘mama’ in hun telefoon.
Alle t-shirts die jij weer normaal hebt aangetrokken, nadat ze binnenstebuiten zaten.
De ‘ik hou van jou’-s die je continu herhaalt.
Alleen je kinderen noemen jou ‘mama’. Voor de rest niemand. Dat maakt je zo bijzonder.
Dat je nu pas beseft dat deze ‘dagelijkse’ lijst eigenlijk heel bijzonder blijkt.
Jij maakt het verschil.
Twijfel daar nooit aan.
Jij bent geweldig.
Liefs, Rachel